२५. गोष्टी सांगणारा माणूस ...

एका भग्नाची गोष्ट...

लोक लग्न का करतात?
करतात तर करतात, पण त्यात आपले दोस्त स्टेकला का लावतात?
आमच्या दोस्ताच्या मनात तशी चिमणी भरायचं काही कारण नव्हतं.
तो काही चिमणा नव्हता... आम्ही त्याला कावळा म्हणायचो.
आता कावळ्याने चिमणीशी रिश्ता करायचे ठरवले,
मुख्य म्हणजे चिमणीही राजी झाली, त्याला कोण काय करणार? क़ाज़ी बी पॅक!
म्हणतात ना, जवानी की नज़र- दीमाग बेअसर, अशी वार्ता झाली.
सुख-दु:ख में साथ निभने का वादा किए यार, एकसाथ दोस्त के लिये शहीद होने चले.

कावळ्याने, चिमणीच्या बापाकडे केलेली अर्जी खारीज हो गयी.
"दुंनियेतला कुठलापण मच्छर आण, पण हा कावळा नको."
चिमणीचा बाप कर्नल, पब्लिक टरकून त्याला. बॉर्डरवर मशिनगन चालवलेला माणूस. आता
रिटायर होऊन, नामधारीच्या आखाड्यावर घुमत असतो.
सोबत आकडेबाज मिशांचे दोन-तीन महाराज घेऊन फिरतो.
कावळा, खीशातले पाकीट, बेल्ट आणि बुटांसकट चाळीस किलो.
त्याचे घर चिमणीच्या बरोब्बर समोर, त्यामुळे त्याच्या रोज़ाना लीला पाहून
कर्नलसायबीणीने त्याची किंमत ऑलरेडी दो कौड़ी केलेली.

चिमणीने बापाचा गोल करायचा ट्राय मारला पण,
“रिश्ते में हम तुम्हारे बाप होते है, नाम है बाज़!” असे आपल्या आकडेबाज़ मिशांना पिळत बाज़.
चिमणी इमोशनल, 'बाज़ की पर्मिशन बगैर रिश्ता नई हो सकता!'
गँगचे एकत्रित वजन नामधारीच्या महाराजांपेक्षा चौतीस किलोने कमी.

“हे लोक आपली हड्डी चरकात घालून रस काढतील.” घंसा टरकलेला.
“यांना मारायला रणगाडा बोलवावा लागेल.” युद्धखोर काबा.
“रणगाडा नको ए काबा, तू नुसता तोफ करून उभा राहिलास, तरी दाणादाण उडेल.”
काबाने युद्धात पाठ दाखवली की तुम्ही मेलात! अस्सल बारूद उडवतो!
“यार कौवा, सोडून दे रे, चिमणी-बिमणी. नायतर नाक्यावर आपले हुतात्मा स्मारक.”

पण कौवा साला आम्हालाच इमो देत होता. एकदम जीव द्यायच्या गोष्टी.
मग दीमागवाला म्हणून पब्लिक मला वरवंटा घासायला अर्ज़ करू लागली.
गुरिल्ला वॉर ! गनिमी कावा पर्याय निघाला.
चिमणीने रोज दोन दोन ड्रेस पाटलांच्या प्रेसवर टाकायचे, तिथून थेट कावळ्याकडे!
ड्रेसिंग टेबल, मैत्रिणींनी उधारीत साफ केले. थेट कावळा.
वह्या-पुस्तके, नोटस- बापजन्मात अभ्यास न करणार्‍या पोरांनी ‘काढायला’ नेल्या.
घंसाचा दोस्त बांद्रा रजिस्ट्रार ऑफिसला होता. ती सेटिंग झाली.

सकाळी चिमणी उठून कॉलेजला निघाली , तिथून थेट रजिस्ट्रार ऑफिस!
सेफ साईड म्हणून एका हवालदारालाच विटनेस केला.
चिमणी आयुष्याची परीक्षा पास झाली. कावळा तर पार धंद्याला लागला.
चिमणी रडेल म्हणून मी बघत होतो, पण तिची रोज़ाना भंकस सुरू होती.
थेट सिद्धीविनायकाची फिरकी घेत होती,
म्हणे, “कावळा म्हणून वरलाय, त्याचा चिमणा करू नकोस रे SS बाबा!”
पण तिचा प्लान तोच होता. कावळ्याचे रिइन्कार्नेशन.
सिद्धिविनायकाला पटवून टॅक्श्या मारल्या ते थेट कॉलनी.
तिथे बाज़सोबत नामधारीचे महाराज हातात बांबू घेऊन उभे.
आम्हाला दुरून पॅटर्न टँकसारखे दिसले.

समोर रस्ता खणला होता, पुलाचे काम सुरू होते. आम्ही पटापट खंदकात.
दोनच रस्ते होते, 'भागी नाख ना ते फोडी नाख!'
ढेकळांचा बारूद घेऊन तयार होतो. ‘फायर!’ के इंतज़ार में.
कावळा- चिमणीना हातात हार देऊन पुढे केले. दोघे पुलिया क्रॉसवर थांबले.
ऑपोजिट पार्टीतून बाज़ पुढे झाला. आम्ही श्वास रोखून... हातात ढेकळे.
त्या टोकाला नामधारीचे पैलवान.
बाज- कावळा- चिमणी, आमने-सामने. क्या बोल रहे है? सस्पेन्स....
काड ! एकच आवाज झाला....

साला, बटकी खड्ड्यात !
खड्ड्यातून दिसत नाय म्हणून फळीवर उभ्या बटकीच्या वजनाने फळीच तुटली.
बाज़ आणि कावळा अॅट निगोसिएशन. चिमणी अंगठ्याचे नेलपॉलिश ताकती...
आम्ही खंदकात, ढेकळांनी नेम धरून...

ब्लॅकआऊट.....