०२. गोष्टी सांगणारा माणूस

वासरी...

एकदा एक गाढव होतं. साधं-सुधं, सीधं गाढव.
घर ते घाट, घाट ते घर, असा नेमुन दिलेला प्रवास करणारं, एक गाढव.
दिवसभर ते ओझी वाही, मर-मर कष्ट करी, पण ना कधी कौतुकाचे शब्द, ना कधी पोटभर अन्न.
त्याच्या कष्टावर मालक आपल्या कातडीखालची चरबी वाढवत होता.
या गोष्टीचं त्याला तसं दु:ख नव्हतं. जगाचा नियम म्हणून त्याला हे मान्य होतं.
पण त्याच्याच श्रमावर जगणारं मालकाचं ऐतखाऊ कुत्रं जेव्हा त्याच्यावर ताव खाऊन भुंके,
तेव्हा त्याला मरणान्तिक यातना होत.
परमेश्वरच्या अस्तित्वाबद्दल, असल्यास त्याच्या न्याय देण्याच्या क्षमतेबद्दल प्रचंड अविश्वास, त्याच्या मनात दृढ़ होत जाई.
 आत्महत्या करून हे क्षुद्र जीणे संपवून टाकावे असे त्याला होई....
अशा रीतीने दुसरे दिवशी ते पुन्हा उठे, घर ते घाट, घाट ते घर, ओझी वाही....